Ik ben gisteravond begonnen in De dood in Venetië van Thomas Mann. Daarmee kan ik meteen twee voornemens op mijn lijstje schrappen: 'ik ga terug klassieken lezen' en 'ik ga alle boeken lezen die ik heb'. Het is een dun boekje, met hele lange zinnen. Zoals deze:
'Het was vergeeflijk, ja, het betekende welbeschouwd de triomf van zijn morele houding wanneer onwetenden de Maja-wereld of de epische breedheid waarin zich Frederiks heldenleven ontrolde, voor het resultaat hielden van samengebalde kracht en een lange adem, terwijl ze veeleer in kleine dagelijkse hoeveelheden van honderden en nog eens honderden afzonderlijke inspiratiemomenten tot het grote geheel waren opgestapeld en alleen om die reden zo door en door en op elk punt voortreffelijk waren, omdat hun schepper met volhardende wil en een taaiheid, gelijkend op die waarmee zijn geboorteprovincie werd veroverd, jarenlang de spanning had verdragen van een en hetzelfde werk, en aan het eigenlijke schrijven uitsluitend zijn sterkste en waardigste uren had gewijd.'
Als hij uit is, bekijk ik hem eens in het Duits. Ik kan in die taal geen brood bestellen maar sinds de Grundlegung zur Metaphysik der Sitten door mijn strot werd geramd (met een lepeltje honing, dat wel), heb ik toch een zwak voor lange Duitse zinnen waarin vaak het woordje 'ja' tussen twee komma's voorkomt.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment