Contraprestatie

Ik doe niet veel, 'k breng dagen door
met puntenslijpen;
'k weet van vóór
nauw'lijks dat ik van acht'ren leef
noch wat voor zin of nut het heeft.

Als 't puntje goed is, zet ik hier
of daar een krul op papier.
O, 'k schaam mij wel eens: uit mijn hand
kwam nooit iets nuttigs voor het land!

Soms, onder 't slijpen, groeit de wens
actief te zijn, een actie-mens.
Maar zie ik dan, op 't laat journaal,
dat hol gesjouw, dat leeg kabaal,

dan denk ik weer op de rand van 't bed:
'Vandaag één krul te veel gezet'.

Lévi Weemoedt (1948)
Uit: Zand erover (1985)

Bruiloftsrede

Een ontroerende bruiloftsrede uit 'Het meten van de wereld'. Verder is het boek niet om gek van te worden maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik in Cambodja ben en dat het hier 40 graden is.

Hij stond op, slikte en zei dat hij niet verwacht had dat hij iets als geluk zou vinden, en in wezen geloofde hij er ook nu niet in. Het leek hem een rekenfout, een vergissing, waarvan hij alleen maar hoopte dat niemand haar zou ontdekken.

Niet meer en niet minder. Ik moet er weer bij huilen. Dat kan helaas ook liggen aan die veertig graden.

Paul Eluard

Omdat Greet & ik naar een voorstelling gingen van Stan rond Paul Eluard...


"Nous Deux" (1951)

Nous deux nous tenant par la main
Nous nous croyons partout chez nous
Sous l'arbre doux sous le ciel noir
Sous tous les toits au coin du feu
Dans la rue vide en plein soleil
Auprès des sages et des fous
Parmi les enfants et les grands
L'amour n'a rien de mystérieux
Nous sommes l'évidence même
Les amoureux se croient chez nous.

Petruscrisis? Interessante links over 'Specht en zoon'

Hebben jullie hem ook gezien, de Petruscrisis?

www.katholieknieuwsblad.nl/actueel22/kn2236c.htm
www.kerknet.be/kerkenleven/pdf/054607.pdf

En lees Kerk en Leven.

Apenkot

Een aep met zyne jongens.

'Elck moeder mint haer eygen kint.'

De koddige natuer heeft aen den aep gegeven
Een wonderlicken aert; hy leeft gelijck wy leven,
Hy doet gelijck wy doen, jae self de malle beest
Volgt oock de menschen naer in zynen mallen geest:
Wat dat een mensch begint, hy denckt dat al zijn saken
Sijn t'eenemael volmaeckt en niet om naer te maken,
Al sijn zy vol gebreck: den aep zijn joncxkens hout,
Die doch soo leelick sijn, de schoonste van het wout.

Jacob van Zevecote (1596-1642)

Tussen droom en daad

Die overbekende regels van Elsschot zijn een klassieker, en terecht. Jullie krijgen hier daarom nog eens het volledige gedicht.

Anneke, menigmaal ergens tussen droom en daad.

Het Huwelijk

Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd
in d'ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven,
haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven
toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.

Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard
en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren,
hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren
en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.

Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond
het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen.
Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,
en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.

Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen
en rennen door het vuur en door het water plassen
tot bij een ander lief in enig ander land.

Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.

Zo gingen jaren heen. De kindren werden groot
en zagen dat de man die zij hun vader heetten,
bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten,
een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.

-----uit: Verzen van Willem Elsschot (1882-1960)-----

Eindejaarskitsch

Op tijd en stond kan dat geen kwaad. Op deze tijd en deze stond bijvoorbeeld.

De laatste dagen
en de laatste vragen
van het geleden jaar
staan voor de deur,
de bomen kouder
en de dromen ouder
maar de verwachting
nog vol gloed en kleur
want wij geloven:
het licht van boven
is niet te doven
stelt niet teleur
voor alle vragen
van alle dagen
achter de einder
achter de deur.

Anton van Wilderode (1918-1998)
uit: Op hoop van vrede (1988)

Ik voel het licht van boven stiekem al een beetje schijnen.